Mija w tym roku 75 lat od powstania na Ziemi Pyrzyckiej Ludowych Zespołów Sportowych. Warto z tej okazji przypomnieć zapomnianych już ludzi, którzy jako pierwsi  w tamtych powojennych latach tworzyli historię sportu w naszym regionie. Poznajmy dziś jednego z nich. 

    Pochodził z Kujaw. Urodził się we Włocławku 20 kwietnia 1919 roku. Był synem kolejarza. W latach szkolnych uprawiał lekkoatletykę, biegał średnie dystanse. Na 1500m

jako junior uzyskiwał liczące się już w kraju wyniki. Na jednej z imprez dyplom za zwycięstwo wręczał mu sam Janusz Kusociński i udzielał rad, jak doskonalić swoją formę.

   Po maturze w roku 1937  rozpoczął studia ogrodnicze w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie i został zawodnikiem AZS. Wybuch wojny we wrześniu 1939 przerwał jego sportową karierę. Studia kontynuował w ramach tajnego nauczania, działał też w konspiracyjnym ZMW „Wici”.

   Po zakończeniu wojny podjął działalność w Związku „Samopomoc Chłopska”, z którą wiązały go rodzinne tradycje. Uczestniczył w II Zjeździe SCH, na którym podjęto uchwałę 

o upowszechnianiu sportu na wsi. Ponieważ ukończył kurs instruktorski LA i studia na AWF, powierzono mu kierowanie tym programem. Dla jego realizacji został organizatorem Centralnego Ośrodka Szkolenia Kadr dla sportu wiejskiego w Przemyślu. W grudniu 1948 roku powołano go na przewodniczącego Rady Głównej Sportu Wiejskiego. To on zaproponował, aby powstające na wsiach i małych miasteczkach kluby sportowe nosiły nazwę „Ludowe Zespoły Sportowe”, w skrócie LZS. On też jest autorem znaczka tej organizacji, będącego wciąż  jej aktualnym logo. 

   Po sfałszowanych wyborach w 1949 roku zaszły w Polsce poważne zmiany. Pełnię władzy przejęli komuniści odsuwając ludzi związanych z ruchem ludowym i PSL.

Kafarski, jako ogrodnik z dyplomem inżyniera, został wysłany do Pyrzyc, aby zorganizować tam Państwowe Gospodarstwo Ogrodnicze, wiodące w ogrodniczej produkcji w całym  województwie szczecińskim. Inż. Kafarski podjął się tego zadania. Nie zapomniał też o swojej sportowej pasji. Jako dyrektor PGO Pyrzyce założył Koło LZS „Ogrodnik” Pyrzyce i został jego przewodniczącym. Tytułu prezesa wtedy jeszcze nie używano. Skupiało ono wszystkich sportowców miasteczka oraz utalentowaną sportowo młodzież z okolicznych wsi, szczególnie z pobliskiego Mielęcina. Były w nim 4 sekcje: kolarska, bokserska, lekkoatletyczna i oczywiście piłki nożnej. Lekkoatletów osobiście trenował dyr. Kafarski.

   Jako szef dobrze funkcjonującej państwowej firmy, otrzymującej wysokie dotacje z centralnego funduszu,  nie szczędził pieniędzy na sport.  Nie brakowało sportowego sprzętu, korzystano z zakładowego transportu, były środki na udział w atrakcyjnych zawodach. Ponieważ nie było w Pyrzycach sali sportowej, świetlica PGO służyła zimą za treningową salę. Z inicjatywy dyr. Kafarskiego w czynie społecznym w roku 1950 odbudowano zniszczone w czasie wojny sportowe boisko. Toteż szybko przyszły wyniki. Bokserzy S. Fedak, J. Górzyński i W. Sobieraj zostali mistrzami województwa i zdobywali medale na Ogólnopolskich Mistrzostwach LZS. Kolarze zajmowali czołowe miejsca w wielu wyścigach a w roku 1954  na Mistrzostwach Polski w Bydgoszczy drużyna LZS Ogrodnik Pyrzyce zajęła VI miejsce w kraju jako najlepsza z drużyn LZS. Jej liderami byli bracia Krawczykowie, Marian, Mieczysław i Tadeusz. Sukcesy wojewódzkie odnosili też lekkoatleci.

   Największym sukcesem było zajęcie w roku 1955 przez reprezentację powiatu pyrzyckiego, na której czele stał Kazimierz Kafarski, złożoną z zawodników LZS Ogrodnik Pyrzyce i  LZS Wicher Lipiany, II. miejsca na Centralnej Spartakiadzie LZS. Oba te koła rok później, razem z LZS Nasiennik Gryfice i LZS Pomorzanin Nowogard w 1956 roku jako pierwsze w województwie otrzymały osobowość prawną jako Ludowe Kluby Sportowe, w skrócie LKS.

    Z końcem 1956 roku dobiegła końca pyrzycka przygoda w życiu Kazimierza Kafarskiego. Organizacyjne i gospodarcze sukcesy PGO Pyrzyce były już znane w całej Polsce, toteż otrzymał propozycję objęcia dyrekcji PGO Owińska niedaleko Poznania i uczynienia z niego wzorowego gospodarstwa ogrodniczego w kraju. Propozycję przyjął i z powierzonego zadania w pełni się wywiązał. Kierował nim aż do transformacji ustrojowej i gospodarczej w roku 1989. Pozostał też aktywnym działaczem sportowy. Był członkiem zarządu LKS Orkan Poznań, czołowego polskiego klubu lekkoatletycznego w tamtych latach. Wspierał przyszłych mistrzów Polski i olimpijczyków, średniodystansowca Jerzego Maluśkiego

(IO Meksyk 1968) i młociarza Ireneusza Goldę (IO Moskwa 1980). Był też członkiem wojewódzkich władz LZS. zmarł 22 maja 1996 roku, spoczywa na cmentarzu w Owińskach.

   Przypomnijmy, że w Pyrzycach Kapituła Hall of Fame wyróżniła go mianem „Sławny i Zasłużony dla sportu Ziemi Pyrzyckiej” w kategorii „działacz sportowy”.

 Jerzy Goclik